Heizema

Heizema was begin jaren ’90 een studentikoze, streetart variant binnen de Winschoter graffiti. Zij experimenteerden bijvoorbeeld met stickers. Tags met stift op stickervellen bestond natuurlijk al wel binnen de graffiti, maar de Heizema’s kwamen met een standaard lettertype op voorgedrukte vellen en dit week af van het gebruikelijke. 

En in het treinstation van Groningen had je, langs het spoor, palen die het dak hoog houden. Aan de bovenkant van zo'n paal had je dan een richeltje waar Dingo tijdens een Heizematocht in geklommen was om er een bieflesje bovenop te zetten. Dat flesje heeft daar 15 jaar op gestaan totdat de hele boel verbouwd werd. Dus Iedere keer als Dingo erlangs kwam stond het flesje er nog. Voor hem was dat ook een soort graff. Iemand anders van de Heizemagroep zette in treinen op een geheime plek z'n tag. Die tag was niet zichtbaar, alleen hij wist het. Hij zei “ik ga niemand vertellen waar ik het doe” en claimde bijna in alle treinen van Nederland te staan. Hij liet die mark dus niet voor publiek achter maar echt voor zichzelf. “Dingen voor jezelf doen in de publieke ruimte, da's mooi, dan wordt het een soort conceptuele street art”, aldus Dingo.

Maarten van de Zotte neemt je in een  stream of consciousness mee in een Heizema avontuur

De Heizema's werden eens op heterdaad betrapt tijdens het onderkladden van station Scheemda. Elk halve witte tegeltje langs de perronrand moest een tekening, vonden we, maar we werden in de kraag gegrepen voordat we klaar waren. We waren zo bezopen als een ladder en hadden de politie pas door toen ze zowat vlak naast ons stonden. Ze hebben ons met eigen ogen zien tekenen.

'Horen die twee ook bij jullie?' vroegen ze, terwijl ze naar verderop over de rails zwalkende Dingo en Kroppe wezen. 'Nee, die kennen we niet' dus de sukkels lieten die twee overduidelijk bezopen gasten wezenloos over de rails verder strompelen, schijnbaar te voet op weg naar Winschoten. Totaal bezopen en in hilarische feeststemming zaten we daar dan op de achterbank op weg naar het politiebureau. Onderweg heb ik effe die Edding 850 strategisch onder mijn leuter verstopt en Frits zat natuurlijk gewoon door te zuipen. Aangekomen in Winschoten rolde zijn halve biervoorraad over de parkeerplaats en we waren nog steeds in jolige stemming. Niemand was onder de indruk van de situatie behalve de politie zelf. Eindelijk hadden ze ons te grazen.

Ikzelf werd verhoord door een man en een best lekker jong ding. Misschien dacht ze dat die Edding 850 onder mijn lul echt was want die had ze niet gevonden tijdens fouilleren. Misschien was ik gewoon blij haar te zien, wie weet wat in haar hoofd omging waarom ik een paal zo groot als een Edding 850 in mijn broek had en nogal vaak dat zaakje recht wilde leggen. Zij was dan de good cop kennelijk want met haar had ik wel een leuke click, bij het flirterige af. Maar niet met die chagrijn achter de typemachine met zijn vervelende retorische vragen die vooral een negatief antwoord verdienden 'Nee… nietes… weet ik helemaal niets van… ja, dat maak jíj er nu van… ik onderteken helemaal niks… of… man, ik ben nu effe met háár in gesprek…’

Na mijn uiterst gezellige verhoor, volgens mij ging het over op kamers wonen en tosti's met paprika en salami, moest ik ergens naast een bureau zitten. Voor mij stond zomaar een open pot bier dus ik nam instinctmatig een paar slokken. Flesje werd helaas meteen weer driftig uit mijn handen gegrist door de agent die aan dat bureau tegenover Frits zat. Zowel Frits als de agent had ik door de nevel in mijn kop nog niet opgemerkt. Fel werd het flesje op tafel teruggeslagen 'Áfblijven nu!'. Jammer dat deze agent meteen zo onaardig was, tot dan toe vond ik het allemaal best gezellig. Frits schoot in de lach, blijkbaar was dat flesje net uit zijn handen gerukt. Die had ie tijdens verhoor doodleuk opengetrokken vanuit die plastic tas vol bier tussen zijn benen.

De politie had helemaal geen vat op de situatie. Totaal bezopen, en er werd nog gewoon doorgezopen tijdens verhoor, sloeg het allemaal nergens meer op. Good cop Bad Cop werkte niet, er kwam geen zinnig woord uit en buiten het politiebureau stonden ook nog de aan arrestatie ontkomen Dingo en Kroppe met wat opgetrommelde gasten te schreeuwen; 'Heizema's vrij, Heizema's vrij’. Ons hadden ze inmiddels gezamelijk opgesloten in een hokje zónder bier en we hadden nog de grootste lol. Luidkeels zongen we de Boegies ofzo, 'The booze will kill us, we don't mind' misschien de intro tune van the A-team, Ta-tera-ta, Ta-ta-ta. Die agenten vraten zich ondertussen helemaal op want konden zich niet meer onttrekken aan deze treiterende herrie.

Opeens ging die deur open.'En nu allemaal je koppen dicht' dreigde dat agentje. 'Nee!' schreeuwden we in koor en Frits jammerde 'ik moet echt heel nodig pissen. Ik pis door het gaatje, hoor!' En we zongen door in koor terwijl Frits zijn broek probeerde los te knopen. Niet veel later rukte de deur weer open met zowat een erehaag aan woedend kijkende agenten aan weerszijden. Helemaal wanhopig waren ze. 'En nu allemaal het bureau uit! We willen jullie nooit meer zien’. 'Ja, júllie hebben ons uitgenodigd'... 'Ik wil mijn wijn terug... waar is mijn bier...' We hebben die gasten helemaal over de rooie gejaagd die avond. Ze waren nog niet zomaar van ons af, we wilden nu onze drank terug. Dat gaat niet zo, in beslagname zonder proces verbaal.

Maar we kregen dorst dus dropen al vrij vlot af naar de Castel.