Perspectief

Vroeger stotterde ik heel erg. Nu nog steeds een beetje, maar toen echt heel erg. Ik kreeg toen van de ziektekostenverzekering stottertherapie, dat was in Amsterdam. Dus daar ging ik op jonge leeftijd iedere week naartoe. Dan vertrok ik altijd vroeg en eenmaal daar was het lopen, lopen, lopen. Naar plekken als Sloterdijk, Waterlooplein en de RAI. Ik weet nog dat ik dat als 17 jarige allemaal super indrukwekkend vond. En dan kwam ik terug met de foto's. 

Via het boek Spraycan Art leerde ik de plek Stalingrad in Parijs kennen. Ik had mijn moeder zo gek gekregen om met mij naar Parijs te gaan, met de bus. En eenmaal daar heb ik haar gevraagd naar die plek te gaan. Zij vond dat helemaal niet oké maar we hebben het toch gedaan. Het was een slooppand in een achterbuurt en het was echt gevaarlijk daar. Mijn moeder heeft het er nog steeds over, dat we daar door een metrotunnel liepen en we door een grote groep achtervolgd werden. Uiteindelijk is er niks gebeurd maar de spanning voelde je. Maar toen ik eenmaal die muur in levende lijve zag kreeg ik een gevoel van 'wow, missie geslaagd'. Ik hoopte eigenlijk een van de pieces uit Spraycan Art te zien, maar daarvoor waren we een paar jaar te laat.

De eerste metro’s die we gingen doen was in die hele belangrijke zomer van 1990, in Amsterdam. Ik weet nog dat een vriend uit Winschoten een piece had gezet op een metro en hij ons belde en zei dat we ook moesten komen. En toen zijn Rise en ik erheen gegaan en is die hele wereld voor ons open gegaan. De doorbraak van de Winschoter graffiti en een nationale in een internationale context. De vriend vertelde ons we snel moesten werken en dat het gevaarlijk was. Maar Rise en ik zijn natuurlijk uit de klei getrokken boeren en terwijl wij daar stonden hebben we ook echt de tijd genomen om iets moois neer te zetten.

De volgende dag zijn we naar Amstel gegaan en toen kwamen de pieces langsrijden en dat was echt zo'n fantastisch moment, dat was echt heftig voor ons! Het speciale was dat wij daar gewoon full colours hadden gezet terwijl er op dat moment vooral throw ups werden gedaan. En ik weet nog dat Cat22 toen een een keer heeft gezegd "die gasten uit Winschoten staan daar gewoon met een fine cap", terwijl zij altijd met fat cap werkten, heel snel. Terwijl wij daar gewoon, lalalala … een beetje naïef en stijfkoppig, een uur stonden. Eén piece op de metro vind ik mijn beste piece ever, een groene met rode outlines, alles super vlak ingekeurd, simpele letters die rocken maar ook stil staan. Toen kwamen we ook mensen uit Amsterdam tegen. Moet je na gaan: Amsterdam, op dat moment het centrum van graffiti in Europa. Voor ons was de stad Groningen al heel wat, maar dan sta je ineens op station Amstel, en dan komen je pieces voorbij. Dat was echt ongelooflijk en dat tilde je op als provinciaal. Toen kregen we ook respect en dat was voor ons heel belangrijk met ons boer'n uut Grunn minderwaardigheidscomplex. Die zomer was de mooiste zomer ever.

We zijn een keer naar een graffiti expo in München geweest, een georganiseerde reis vanuit Bomber Megazine, met de bus. In die expo was een piece van mij opgenomen, dat is ook een moment dat ik ook nooit zal vergeten. Want ik wist niet dat ze mijn werk in die expo hadden opgenomen, en ik weet nog steeds niet hoe ze eraan zijn gegekomen. Maar het hing daar wel, dat was een fantastisch moment. Want je groeit op in Oost-Groningen, daar is in principe niet zoveel perspectief voor jongeren. En graffiti is een belangrijk geweest in het openen van mijn ogen. Misschien heeft het ook te maken met dat complex van minderwaardigheid wat iedere provinciaal misschien wel heeft. En via graffiti kent iedereen je dan opeens. Voor mij heeft graffiti die functie gehad en heeft het mijn perspectief heel erg verbreed.